Profesörlerin Masası

**

Tahmin ettiğim gibi Boyd teklifimi reddettmişti. Bende diğer misafirlere hoşgeldiniz demek için Boyd'a ''İyi eğlenceler'' dilerek, yanından ayrıldım. Nereye uğrayacağıma karar verememişken, ilk önce Profesörlerin yanına uğramamın çok daha iyi olacağını düşündüm. Çünkü hepsinin bana bir faydası dokunmuştu. Bu nedenle onlara uğramamam ayıp olurdu. Aslında John'unda benimle gelmesi daha iyidi. Ama şu an için nerede olduğunu bilmiyordum. Acaba beni terk mi etmişti? Saçmalama Rose! Ne alakası var? Belki de dışarıya çıkıp nefes almak istemiştir. Biliyor muydum bilmiyorum ama aşırı şüpheleniyordum. Galiba biraz saçma oldu. Kendimden nefret edercesine profesörlerin yanına oturdum. Hemen hemen herkes kendi halindeydi. Gözüme bir anda Profesör Amy takıldı. Her ne kadar John'u sevmese de beni kırmayıp geldiğini biliyordum. Mutsuzluğundan burada olmak istememesi gayet net bir şekilde anlaşılıyordu. Gözleriyle dans pistindekileri tarıyor, sanki onlardan nefret edercesine içinden söyleniyordu. Daha fazla söylenmesine dayanamayarak duvağımı çektim ve yanındaki boş sandalyeye oturdum. Geldiği görmüştü fakat hiç bir şey söylememişti. En iyisi konu açmalıydım.

''Merhaba Amy. Nasılsın? Mutsuz görünüyorsun. Bir sorun mu var?

diyerek geniş muhabbete başladım. Her ne kadar geniş bir muhabbet olabilirse...

Biraz etrafıda masalarda dolaştıktan sonra profesör masasına gittim ve orda biricik eşim Rosepery vardı onla ben ayrı ayrı dolaşıyorduk masaları yanına gitmek istedim ve ağır adımlarla yanına gittim Amy'le konuşuyordu ilk önce beni farketmediler bende biraz oturudum tabi fırsattan istifade onlardan biraz uzağı oturup dinlendim biraz yotulmuştum birde düğünden önce telaş edince yorgunluğuma yorgunluk katıldı, soğuk bir su içtim. Bu arada eşim ve Amy muhhabete devam ediyorlardı. Yerimden kalktim ağır adımlarla yanlarına gittim. Amy'e dönerek

"Düğünden memnunmusun?"

Diye sordum gülümseyerek biraz mutsuz gözüküyordu.

Amy, bir süre daha oflayıp poflayarak etrafına bakındı. Ne kadar da sıkıcıydı. Karşıdan Rosepery'nin geldiğini görünce ise hafifçe gülümseme gereği duydu. Ama hiçbir şey söylemedi. Bu kızın güzelliğine her zaman için hayran olmuştu. Sade bir güzellik... Tam da o iğrenç Işık Savaşçıları'na uyacak şekilde, değil mi? Ah, elbette... Işık Savaşçıları iyidir, Işık Savaşçıları doğrudur. Amy sırıttı. Bu sefer kendi düşüncelerine gülüyordu. Rose, biraz endişeli gibiydi. Ah, Amy'nin mutsuzluğundan mı endişeleniyordu ki? Çok da umrundaydı sanki. Amy, soğuk bir şekilde bunları düşünürken Rosepery de konu açmak istemiş olmalıydı ki: ''Merhaba Amy. Nasılsın? Mutsuz görünüyorsun. Bir sorun mu var?" Amy hafifçe gülümsedi. Ne diyebilirdi ki?

"Selam! İyiyim, mutluluklar" Bunu söylerken bir yandan da karşıdan gelen Xavier'e soğuk ve nefret dolu bir bakış atmıştı. "Yoo, mutluyum. Sorun falan da yok." dedi ve noktayı koyarmışçasına son sözcüğü vurguladı. Ne kadar da güzel bir muhabbetti bu... Xavier'in kendilerine doğru geldiğini farkeden Amy, şu anda ellerini yere koyup ufak bir depremle onun işini bitirmek istediğini farketti. Ama Rose için burdaydı ve bunu yapmayacaktı. En azından şimdilik... Sonra işine bakardı. Bunun kolay olacağını düşünüyordu. Xavier'a soğuk bakışlar atmaya devam ediyordu ki, o Amy'ye dönüp: "Düğünden memnun musun?" Ah, inanamıyordu Amy. Resmen bir Işık Savaşçısı ile konuşuyordu. Tabii çoğu kimse onun bir karanlık olduğunu bilmiyordu. Ama Rose'un biliyor olması gerekirdi. Ona da sınarcasına bir bakış attı ve biraz telaşlı gibi göründüğünü farketti. Yine sırıtmaya karar verdi ve bunu yaptı. Arkasından da Xavier'a dönüp:

"Ah, tabii ki Bay Phoenix... Tebrik ederim. Umarım sonsuza kadar mutlu olursunuz!" dedi. Soğuk bir ses tonuyla söylemişti bunları. Xavier'ın da kendisini anlayacağından emindi. Sonsuza kadar mutlu olmalarını falan, resmen öylesine söylemişti. Aslında kendini deprem oluşturmamak için zor tutuyordu. Şöyle bir 8 şiddetinde deprem, iyi olurdu ki daha fazlalarını da yapabilirdi. Bu düşüncesine gülümsemekten kendini alıkoyamadı. Kötüydü ve bunu seviyordu. Sonra masanın üzerindeki içecekten bir yudum aldı ve dans pistini seyretmeye devam etti. Bakalım daha neler görecekti?

Büyük bir sıkıntıyla Profesör Amy'nin konuşmasını bekliyordum. Şu an için hiç bir tepki vermemişti sadece hafif bir şekilde gülümsemişti. Eğer bir müddet daha konuşmazsa diğer misafirlerin yanına gitmek için ayaklanacaktı. Birden yanında John'u gördü. Bir an da kayboluyor ve aniden ortaya çıkıyordu. Ne yapmaya çalışıyordu bu?

''John neredeydin? Çok merak ettim. Bir anda ortadan kayboldun''

diyerek kötü bir bakış fırlattım. John mutlaka cevap vermeliydi. Beni korkutmaya hakkı yoktu.

''Özür dilerim Rose. Misafirlerle ilgileniyordum''

Bu cevap beni gerçekten rahatlatmıştı. En azından bir şeyler yapmıştı. Boş boş gezmemişti. John, Amy'nin yanına gelerek eğlenip eğlenmediğini sordu. Tıpkı benim gibi... Amy -ne olduysa artık- bir anda tepki verdi. "Selam! İyiyim, mutluluklar. Yoo, mutluyum. Sorun falan da yok." İnanmalı mıydım acaba? Karanlık tarafta olduğunu biliyordum. Bir Işık Savaşçısının düğünü onun hoşuna gidecekti ve mutlu olacaktı haa... Hayatta böyle bir şeye inanmam. Gülümseyerek;

''Üzgünüm diğer misafirlerin yanına gitmem lazım, kusura bakmayın. İyi eğlenceler.''

dilerek sandalyeden kalktım ve yetişkinleri masasına gitmek üzere yol aldım.