# Sessiz Sokak

# 70 yaşına kadar bu bedeni taşıyan ayaklar hiç şikayet etmeden görevlerine devam ediyorlardı. Ak saçları rüzgarla sevişirken gri cübbesininde onlara eşlik etmesi bu yaşında bile ona bir karizma duygusu katıyordu. * Öhö , öhö ..! Sigara dumanından eriyip bitmiş ciğerlere sigara takviyesi yapan Nouhmente arada öksürsede kimsenin yapamadığını bu sigara yapacağından mutluydu. Ağır adımlarıyla köşeyi döndüğünde çıkmaz sokak olduğunu gördü. Dinlenmek için ideal bir yerdi. 2 metre boyunda griye boyanmış bir duvar , hemen yanında duran elektrik kaçıran bir lamba , ve de çöp konteynırından taşmış çöpler. Sigarası tekrar ağzıyla buluştuğunda çöpün yanına kıvrılıvermişti.

Ak sakalları , ak saçları birde gri cübbesini gören bir genç onu yaşlı bir evsiz zannedebilirdi ama farklıydı. Yaptığı şey karanlıkla savaşmıştı. Bu yaşlı bedeni neredeyse 4 gündür uyku yüzü görmemişti ama hala yürüyebiliyordu. 20 yaşındaki gencecik bir bedenin bunu yapabileceğinden şüpheliydi. Yıllardır savaşmıştı. Çizgilerle dolmuş yüzündeki kızarıklıklar ve çizgiler bunların en iyi ispatıydı. Aslında onunda köşeye çekilme vakti gelmişti ama yapamıyordu. Denesede belayı çeken bir mıknatıs olduğundan aksiyon anında hayatına karışıyordu. Şikayetçi değildi ancak gerçekten yorulmuştu. ( Her ne kadar belli etmese de ) Onu düşüncelerden koparan eline gelen ani sıcaklık olmuştu. Alevler sigarayı bitirmişti , şimdide izmarit kısmını alevleriyle eritiyorlardı. Sigarasını ağır bir hamleyle yere attığında alevlenen eliyle ucunu yaktı ve ciğerlerine taaruza devam etti. Ciğerleri bir anda hücuma geçti ve boğazdan yükselen bir şey oldu. * Öhö , öhö ! Ses boş sokakta yankılanırken ağır ağır gözleri kapandı ve yorgunluğuna yenik düştü.

Hava kapalıydı. Sanki ruh halimin yansıması gibiydi. İçimde sebebini bilmediğim kötü bir his vardı. Bu aralar gördüğüm kabuslardan kaynaklandığından emindim. Kabuslarım yine gözümde canlandı. Çığlıklar ve ağlama sesleri. Her yer kan. Herkesin üzerinde kan var. Ellerime bakıyorum bende de kan var. Ancak bana ait değil bu kan. Midemin bulandığını hissediyorum. Parçalanmış insan cesetleri. Bazıları sağlam kalmayı başarmış ancak donuk bakışlarından ruhlarının onları terkettiği anlaşılıyor. Her gece aynısını görüyordum. Ancak her geçen gün daha ayrıntılı. Çığlıklarla uyanıyordum bu kabuslarımdan. Birden ürperdiğimi hissettim. Gözlerimin dolduğunu. Cama hafifçe çiseleyen yağmur damlaları çarpıyordu. İçimdeki bu kötü hise bir anlam vermeye çalışıyordum ama olmuyordu. Alt kattan homurtular duyunca kendime geldim. Kapıma doğru gelen sinirli adımları hissedebiliyordum. Merakla gelenin kim olduğuna baktım. Kuzenim Xaivera. Bana biraz kızgın, biraz da soru soran bakışlarla bakmaya başladı."Ne?" Dedim merakla. "Ahh tanrı aşkına Melanie yarım saattir sana sesleniyorum duymadın mı? Ben dışarıya çıkıyorum. Gelmek ister misin? diye soracaktım." dedi. Derin bir nefes aldım ve kısa bir süre düşündüm. Aslında biraz hava almam gerekiyordu. Ama Xaivera'nın o çılgın alışveriş turlarından birine hazır hissetmiyordum kendimi. Bu yüzden ona doğru dönüp; "Aslında pek havamda değilim. Belki başka bir zaman." dedim. Biraz ısrar etse de sonra beni anlayışla karşılayıp odamdan çıktı.Xaivera her zaman anlayışlı bir kuzen olmuştu. Her ne kadar çoğu düşüncelerimiz aynı olmasa da.Ailemin katliamı konusunda onunla her zaman tartışırdık. Her ne kadar bana ışığın savaşçılarının bunu yapmayacaklarını söylese de inanmıyor ve inat ediyordum. Çünkü ailemin öldürülüşüne ben tanık olmuştum.Şimdi yalnızdım. İçimdeki o garip his bir türlü gitmiyordu. Yağmur kendisini biraz olsun gösterdikten sonra kaçarken; dayanamayıp kendimi odamdan dışarıya attım.Nereye gittiğimi bilmiyordum. Ancak umrumda da değildi. Sadece herşeyi ardımda bırakmak istiyordum. Merdivenlerden hızla indim ve kendimi dışarıya attım. Kuzenim yine ailesi ile kavgalı olduğu için bende kalıyordu. Ben pek lüks evleri sevmezdim. Bu yüzden böyle arka sokaklarda olurdu benim evlerim. O sırada yalnız olmadığımı farkettim. Karanlık bir köşede birşey vardı. Kıpırdanıyordu. Saldırmasından korktuğum için hemen siper aldım. Yavaş yavaş ne olduğunu anlamak için ona yaklaştım. "Miyavv" Hemen yavaya sıçradım. Özel gücüm yüzünden çok yükseğe sıçramıştım. Bir yere tutunmam gerekiyordu. Elimi öne uzattıysam da boşlukta kaldı. Ve yere düştüm. "Lanet olsun!Seni pis yaratık." dedim elimle sırtımı sıvazlarken. Yere çok kötü düşmüştüm. Aptal bir aksırma ile yanımdan kırıta kırıta geçti.Sinirlendiğimi hissettim. Ancak çok daha baskın gelen bir duygu vardı bedenimde. Acı. Yerimden kalkmaya çalışırken ;sokakta düşerken oldukça yüksek bir seste yankı oluştuğunu farkettim. Tam ayağa kalkmıştım ki dengemi kaybettim. Ve yine düştüm. Kendimi aptal gibi hissediyordum. Etrafa baktığımda aptal kedi ve benim dışımda birinin daha olduğunu farkettim. Anlaşılan o da bir kurtadamdı. Ancak oldukça yaşlıydı. Merakla yanına gittim. Başta öldüğünü sandım. Ancak küçük küçük nefes alışları ve hafif kıpırdanmaları ile yaşadığını anladım. Yavaşça dürtüp; "Bayım iyi misiniz? Hem sizin burada ne işiniz var?" diye sordum.Evsizlere benziyordu ve nedense içimden ona yardım etmek geliyordu.

Kendine gelmesini bekliyordum. Birden karşısında beni gördüğü için şaşırmış gibiydi. Ancak hemen toparlanıp sigarasını çıkardı. Merakla onu izliyordum. Sigaranın ona yaramadığı kuru öksürüklerinden belli oluyordu. Garip bir şekilde ona acıdığıı hissettim. Ve en sonunda konuşmaya başladı. " Aslına bakarsan bir gezginim. Bir evimde yok. Bu yaşıma kadar çöp kutularının altı hep benim evim olmuştur. " dediğinde içimin parçalandığını hissettim. Saçlarını arkaya atarak; " Peki ya sen kimsin? " diye sordu. Hüzünlü bir gülümsemeyle ona baktım. Ben kimdim? Ailemin ölümü ile resmen kimliğimi kaybetmiştim.Kendi benliğimi.Kendi doğrularımı ve uğruna savaştığım şeyleri. Ailemin ölümü beni değiştirişti. Artık ben bile kendimi tanıyamıyordum. Ruhumu kaybetmiştim sanki. Sadece et ve kemik kalmıştı. Önceden yüzüne her zaman küçükte olsa gülümseme olan ben artık nasıl gülündüğünü unutmuştum. Düşüncelerim içinde boğulurken bir cevap vermem gerektiğini biliyordum. "Ben Melanie." dedim ve aptal gibi elimi uzattım. Elimi sıkmak zorunda değildi sonuçta. Elimin havada asılı kalmamasını umarak beklemeye başladım.