Düğüne Giriş (Herkes İçin)

''Eğer evlenirken yanında olamazsak, ağlamanı istemiyoruz Rose. Çünkü o beyaz gelinlik sana çok yakışacak. Onu giydiğinde etrafa her zamankinden daha fazla ışık saçacaksın. Aynı güneş gibi... Unutma tatlım, o gelinliğe bir damla yaş düşmemeli. Eğer düşerse sevdiklerini kaybedersin.''

Yere bakan gözlerimi aynaya doğrulturken annemin söylediklerini hatırladım. Keşke onlarda burada olsaydı. Her ne kadar bedenen olamasalarda ruhen hep benim yanımda olduklarını hissedebiliyordum. Sol tarafımda annemin sıcaklığı, sağ tarafımda babamın sıcaklığı bugün bir kat daha artmıştı. Biliyordum bu mutlu günümde beni daha yakından görmek için bana daha çok yaklaşıyorlardı. Dolan gözlerimle aynayı görmekte zorluk çekerken, gözlerimi ellerimle sildim. Bulunduğum oda küçüktü. İki tane koltuk ve bir aynadan başka hiç bir şey yoktu. Duvarlar aynı gelinliğim gibi bembeyaz boyanmıştı. Koltuğun üzerinde duran çiçeğimi aldım ve kendime son bir kez aynada baktım. Hafif ve hoş makyajımı, topuz yapılmış saçım ve yaklaşık üç metre uzunluğundaki duvağım tamamlıyordu. Aynada kendime gülümserken içeriye birden John geldi. Arkama dönerek kendisini süzdüm. Takım elbise içinde gerçekten çok hoş görünüyordu.

''Nasıl görünüyorum?''

Kendisine utangaç ve meraklı bir şekilde baktım. Cevabını o kadar çok merak ediyordum ki. Br müddet beni süzdüken sonra konuştu.

''Her zaman ki gibi çok güzelsin''

Bana gülümseyen gözlerini bir kez daha üzerimde gezdirdi. Elleriyle elimi kavradıktan sonra odadan çıktık ve salona ilerleyen yolda adımlarımızı hızlandırdık. Merdivenlerden inerken alkışları duyabiliyordum. Kalbim küt küt atarken bir anda merdivenin sonuna yaklaştığımızı hissettim. Profesörlerin elleriyle köprü oluşturması beni çok güldürmüştü. Eğilerek köprüden geçerken ''Tebrik ederiz'' sözlerini duyabiliyordum. Zorda olsa köprüyü atlattıktan sonra gelinliğimi toplayarak dans pistine doğru John'la ilerledik. Emindim ki hiç ayrılmayacaktık ve bizden sonra bir çok kişi dans edip kafa bulacaktı.

"Ben hazırlanmıştım şimdi içeriye gitmeyi bekliyordum ve aşağıda değer verdiğim bütün arkadaşlarım ve abim vardı, bu günde beni yanlız bırakmadıkları için çok sanşlıyım."

Heyecan ve mutluluk duygusu içindeydim böyle bir şey herkesin başına gelmiyor tabi herkesde aşağıdaydı onları bekletmenin manası yoktu biran önce hazırlıklarımı bitirip aşağı inmeliydim ama yanımda nasıl olduğumu söylecek biri lazım ve şimdi o kişiyi nerden bulacaktım kapıdan birini gördüm fırsat bu fırsat hemen gittim.

"Nasıl gözüküyorum?"

Kendisini meraklı bir şekilde baktım adam biraz duraksadı ama neden bunu bilmiyordum

"Süper gözüküyorsun."

Lafını duyunca biraz moralim yerine geldim bu düğünde bir aksilik çıkmasını istemiyordum. Hızlı adımlarla aşağı doğru indim. "Tebrik ederiz." sözlersini duyar gibiydim. Dans pistine ilerken içimden bu anın hiç bitmemesin diye geçirdim.

Abimin aksine hiçte heyecanlı değildim.Aklımdan "acaba ben ne zaman evleneceğin?Yada evlenecekmiyim?" gibi düşünceler geçirip kıkırdıyordum.Abimin düğünü için Londra dan Parise gelmiştik.Ben düğün için değilde daha çok Eiffel kulesini gördüğüm için seviniyordum.Bana göre gerçekten çok görkemliydi hele bu düğünün Eiffel kulesinde yapılacağını öğrendiğimde daha çok sevinmiştim.Şimdi ise üstümde Phoenix ailesine yakısır şık bir takım elbise ayağıma ise asla kösele giymeyeceğim için bir spor ayakkabı giymiştim.Baloda çok kişi yoktu.Hatta abimi bile göremiyordum.Sakin bir şekilde Akheron masasına yöneldim.

Abimi hala göremediğim için merak içindeydim.Ama mutlaka çıkardı ve belki bir süpriz yapardı sonuçta bu onun düğünüydü.Bana göre ilginç olan ise Abimin okuduğum okulda profesör olması ve okulumdaki müdür yardımcısıyla evlenmesiydi.Bana torpil yapmayacaklarını düşünerek kıkırdadım ama okulun artık benim için daha zor geçeceğini biliyordum.

Evet abim evleniyordu. Şimdi içimden "acaba bu bir nevi abimden kurtuluşmu" diyerek sevinim gülümsüyordum.Evlenmek.. gerçekten ilginç bir duygu olmalıydı.